Aínda que todos temos o mesmo tempo, ou
sexa, 24 horas cada xornada non todos temos igual a percepción do mesmo.
Eu penso que, si cada pouco non se
reflexiona e non pensamos que o tempo corre mais o menos axiña, pódese dar o
caso de que para nos, os mortais, un segundo pode ser un minuto, un minuto unha
hora, unha hora un día, un día un mes, un mes un ano, e un ano toda la vida.
Polo tanto, cando nos chegue o “momento”, tendereimos a percepción de que a
vida foi tan so un segundo e entón xa non haberá volta atrás.
É polo que penso – dígomelo a min
mesmo- que temos que vivir intensamente cada segundo, sendo nel totalmente
conscientes da ledicia que é vivir e poder facer lo destino de cada quen de tal
maneira que ao final demolo derradeiro alento xa con ganas e con a satisfacción
de ter cumprido o noso deber.
A min, creo, quédame moito que facer
pero, agora xa co nido valerio, son
consciente que non adiquei todo a reflexiva contemplación á educación e crecemento das miñas fillas. Non
sei si o fixen ben ou mal, pero... ¡ai !
quen pouderá voltear ao momento do seu nacemento…non as deixaría nin de día
nin de noite e miraría para elas como o meu tesouro. Embargastes, non podo
dicir con relativa seguridade se pasaron vintiños anos o un só segundo.
O meu nido valerio é ou foi, non sei,
un fito importantísimo na miña vida. Agora gozo de cada momento, por simple que
sexa, con moita intensidade; teño que aproveitar os anos que me quedan, xa coma
anos e non coma segundos. Quero morrer con ganas e satisfeito, cando chegue o
meu momento.
Dexésolles o mesmo có meu mellor
ánimo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario